Enviado por admin o xov, 23/06/2016 - 15:23 GMT.
O pasado 16 e 17 de xuño celebrouse na Facultade de Ciencias
Económicas e Empresariais en Lagoas-Marcosende (Vigo) o
VI Congreso Internacional de Agroecoloxía,
cambiando os modelos de consumo para construír sistemas agroalimentarios sostibles,
organizado polo Grupo de Investigación en Economía Ecolóxica e Agroecoloxía
da Universidade de Vigo.
O Congreso reuniu a 200 agroecólogos e agroecólogas de Europa
e Latinoamérica que presentaron 40 pósteres e 57 comunicacións
orais entre as cales figuraron traballos da academia, a
investigación-acción e tamén experiencias innovadoras no
ámbito produtivo, dende as hortas terapéuticas aos comedores
escolares, pasando polas conservas de estrugas ou a cervexa
de sabugueiro. Xavier Simón, director do grupo, explicaba
na inauguración que as dúas xornadas "eran unha combinación
de ciencia e de sabedoría; un espazo no que se encontraban
homes e mulleres que traballan no eido científico pero tamén
homes e mulleres que traballan directamente coa terra".
Para apoiar a substitución do paradigma do máis é mellor
polo de o suficiente basta, os catro ponentes das conferencias
plenarias introduciron outros tantos marcos de reflexión
entorno á agroecoloxía, non como ferramenta para o cambio
se non como alternativa ao modelo socioeconómico actual.
Jorge Riechmann,
na conferencia de apertura, introduciu o século XXI como
"o século da gran proba" polas
discontinuidades na historia que se presentan, como o primeiro
momento en toda a era industrial no que a dispoñibilidade
de enerxía primaria per cápita diminuíu con respecto a anos
anteriores e, por outra, en que se superou nun grao a temperatura
media do planeta respecto da época preindustrial.
Óscar Carpintero
ollou o sistema agroalimentario coa mirada do metabolismo social;
Cristina Carrasco
puxo no centro a sostebilidade da vida coa visibilización
do capital socioeconómico dos fogares reprodutivos e a economía
e traballo dos coidados e, finalmente, Clara Nichols,
na conferencia de clausura, evidenciou a importancia dos
sistemas biodiversos e resilentes fronte ao cambio climático
e a alimentación planetaria como desafíos do futuro.
Este marco temático das conferencias plenarias deu pé a
outros tantos grupos de traballo sobre novos mercados de consumo de alimentos e metabolismo social;
o sector público como demandante de alimentos;
feminismo, agroecoloxía e coidados;
e agricultura social e terapéutica.
Ao longo das dúas xornadas e nos distintos formatos de participación,
abordáronse as tres dimensións da agroecoloxía: a técnico-produtiva,
con temas como temas como o manexo agroecolóxico de sistemas
ou as estratexias para a conservación da biodiversidade a
groalimentaria; a política,
con debates sobre o papel das institucións públicas como
demandantes de alimentos; sobre a acción social e comunitaria
para mobilizar recursos abandonados e construír solucións
para a alimentación e a socio-cultural,
coa análise de novas formas de coñecemento e de propiedade
para a sustentabilidade, experiencias comunitarias de desenvolvemento
humano e ética, epistemoloxía e educación para a agroecoloxía.
Precisamente, a medio pé entre a acción social para a mobilización
dos recursos abandonados e a análise de formas de propiedade
estivo a participación do LaboraTe coa comunicación titulada
"Mercados de terras… construídos? Unha xanela ás múltiples
facianas da realidade" presentada pola alumna do
Programa de Doutoramento en Xestión Sustentable da Terra e do Territorio,
María José Enríquez García.
O obxectivo da comunicación foi reflexionar sobre as implicacións
de asumir o paradigma dos sistemas de administración de
terras para diagnosticar o mercado de terras en Galicia,
onde conviven dereitos de propiedade da terra privados individuais
e colectivos e onde durante séculos estiveron vixentes sistemas
de xestión de terras consuetudinarios. En particular, o
texto trata de retomar a complexidade do concepto de terra
entorno ó uso agroalimentario desta, reflexionar sobre os
dereitos de propiedade como obxecto de intercambio e aproximarse
ás distintas dimensións da realidade para comprender a mobilidade
de terras para, finalmente, propor unha metodoloxía de diagnose
que as integre.
